Serce Śmierci 11

___________________

 

 

 

 

 

 

 

 _________________

  Złapałam kubek z ciepłą melisą i powędrowałam do Fiss. Zapukałam i po cichu otworzyłam.

    Przyjaciółka leżała na łóżku z kartką i długopisem, a po jej policzkach leciały spokojne łzy. Podniosła głowę i uniosła brew.

- Przyniosłam Ci herbatkę - wkazałam na kubek i położyłam ją na stolik nocny.

- Dzięki - usiadła i zrobiła mi miejsce, abym usiadła - Pod wpływem nerwów zapisałam sobie parę pytań do Ciebie. Aby nie zapomnieć - wzruszyła ramionami i dłonią otarła łzy. Podeszłam do niej i usiadłam sztywno. Serce waliło mi jak oszalałe, z resztą już do tego przywykłam. Od bardzo dawna (niemalże od tysiąca lat) nie biło mi serce. A teraz? Puka mi w piersi prawie zawsze.

- To zaczynaj.

- No to... - spojrzała na liste i próbowała rozczytać siebie - Czemu mi nie powiedziałaś? - uniosła wzrok na mnie.

- Bo... - odkaszlnęłam - Mamy swój Wielki Kodeks Śmierci. Jedna z jej zasad zakazuje mówić o naszej rasie innym gatunkom, że tak powiem. Jeżeli zaś powiemy, istnieje jakieś... niebezpieczeństwo dla nadawcy, jak i odbiorcy.

- Jakie?

- Nie wiem. Mój tatko, to znaczy szef tego pilnuje, nie wiem co się dzieje wtedy. Nikt tego nie wie, oprócz właśnie niego.

- Twój ojciec jest szefem ?!

- No tak. Jestem jedyną córką... I z tym się wiążą kolejne moje obowiązki - Wzruszyłam ramionami i spuściłam głowę.

- Jakie?- zapytała od razu.

- Między innymi to, że przejmuję teraz jego tron. I nie będę mogła opuszczać swojego biura. Nie będę mogła się zbliżać do was. Będę odizolowana.

- CO?! - warknęła - Jak to?! To... Zaraz, zaraz. Ty mówiłaś mi to. Ale...

- Ja Ci wszystko mówiłam, Fiss- powiedziałam ze skruchą - Ale omijałam niektóre szczegóły...

- Szczegóły? To mają być szczegóły?! - westchnęła wściekła - Nash, ja rozumiem, że zasady, ale ... przyjaźń? Wiesz co symbolizuje przyjaźń, prawda?

- Tak, wiem. I Cie rozumiem. Ale... Mogę to jakoś naprawić? - spojrzałam na nią i oczy zamgliły mi się łzami.

    Spodziewałam się, że zaraz walnie mnie w policzek. Ale ona spuściła głowę na całą zapisaną kartkę i przez chwilę się w nią wpatrywała. Zauważyłam na niej gryzmoły, jakieś przekreślone, podmokłe przez łzy wyrazy, które formowały się w pytania. Na które miałam odpowiedzieć. Podniosła jeszcze raz głowę i uniosła brew, kiedy zobaczyła, że po moim policzku poleciała łza. Jednakże znowu powrócił jej ponury, smutny wyraz twarzy.

- Zapytałam się czy wiesz, co symbolizuje przyjaźń... - zapytała.

- Tak wiem. Byłam zołzą. Ty mi wszystko mówiłaś, byłaś szczera, a ja...

- NIE! - przerwała mi - Czyli nie wiesz co znaczy przyjaźń, prawda?

- Wiesz... Jesteś moją pierwszą i jedyną przyjaciółką, od wielu, wielu lat... - zobaczyłam, że delikatnie jej usta wykrzywiły się w pół uśmiechu, a oczy się załzawiły. Po chwili zgniotła całą kartkę i rzuciła w kąt.

- Przyjaźń to wybaczenie, Natasho - stwierdziała i rzuciła mi się na szyję, przytulając mnie, a ja odwzajemniłam uścisk.

　

***

    Po paru godzinach rozmów z przyjaciółką, dowiedziała się o mnie niemalże wszystko. Powiedziałam jej o swojej rasie, o kodeksie (krótko, aby jej nie zanudzić), oraz o wszystkich zdolnościach, jakie posiadamy. Opowiedziałam jej także jak wygląda moja praca.

- Ale jak to działa? Przecież mnie dotykałaś, ale duszę mam na swoim miejscu - powiedziała, lecz po chwili uniosła brew zszokowana - Chyba. Prawda?! - w odpowiedzi zaśmiałam się głośno, a ona dołączyła do mnie.

- Oczywiście, że wszystko masz na miejscu. Kiedy dostajemy listę, którą daje nam ten palant...

- Palant? - przerwała mi.

- No ten, co się zjawił wtedy - wzruszyłam ramionami.

- Czemu palant?

- No bo on... - wypuściłam głośno powietrze - Jak Ci to powiedzieć. Jest głupkiem, który ściąga do swojego łóżka każdego osobnika płci przeciwnej...

- Czyli kobiety?- znowu mi przerwała - Dobra, wygląda na takiego, ale... Czemu palant? To nadal tego nie tłumaczy.

- No bo jest wredny, chamski...

- Co?! - zdziwiła się - Przecież był miły...

- No właśnie o to chodzi, że się zmienił. I to strasznie. I nawet nie mam bladego pojęcia czemu.

- Nie pytałaś go?

- Pytałam. Ale nie otrzymałam odpowiedzi - wzruszyłam ramionami i założyłam włosy za ucho. Spojrzałam na Fisję, która zaczęła się bawić pościelą najwyraźniej zamyślona - Fiss, co Ci jest?

- Nic... Tak sobie myślę... - podniosła wzrok na mnie i zaczęła się przyglądać - Masz takie... Nie nudne życie. Zawsze masz jakąś rozrywkę, umiesz czarować, wyglądasz zawsze ładnie...

- Fiss, przestań! -przerwałam jej- ja mam wszystko osądzone z góry. Muszę pracować według charmonogramu, nie powinnam nawet chodzić do szkoły ludzkiej...

- A właśnie, a propo szkoły. Wiesz, że Johnny Gardon, ten footbolista zmarł parę dni temu? Za 3 dni pogrzeb.

- Wiem, że zmarł - opuściłam głowę, lekko speszona.

- Wiesz? Skąd? - zaczęła mi się przyglądać, aż w końcu zagwizdała przeciągle - To Ty go zabiłaś?

- Nie ! - sprzeciwiłam się - Nie ja zabiłam. On sam zabił swoje serce przez narkotyki. A jeśli chodzi o to, czy zabrałam jego duszę, to tak. Tak, to ja zabrałam mu duszę.

- No wiem, wiem. Przepraszam, za to sformuowanie, ale wiesz...

- Tak, jesteś w tym nowa - zaśmiałam się.

- No właśnie - prychnęła i pokręciła głową - Brayan wie o Tobie?

- O mnie? - zdziwiłam się - oczywiście, że nie. Kolejna osoba by była w niebezpieczeństwie, poza tym... Ciężko.

- A między Dorianem, a Tobą coś zaszło kiedyś? - dopytywała się. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem i zauważyłam, że oczy jej się zaświeciły.

- Nie, nie... Chwila. Czy on Ci się podoba?

- Co?! - aż podskoczyła - Nie, skądże... Oczywiście, że nie - spojrzała na mnie speszona, lecz po chwili, kiedy uniosłam brew aby kontynuowała, westchnęła ciężko - dobra. Jest przystojny i tego...

- Zawołać go?

- Co? Ale jak?

    Uśmiechnęłam się do niej i zamknęłam oczy, aby siłą umysłu go przywołać. Odszukałam go i wysłałam mu 'wiadomość', aby do mnie przyszedł.

    Zjawił się prawie od razu, całkowicie inaczej ubrany. Miał na sobie jasne, wytarte jeansy i białą koszulę rozpiętą, a do tego czarne adidasy.

- Wołałaś? - zapytał się beznamiętnie zerkając co chwilę na nas, aż w końcu zatrzyłam wzrok na Fiss, która zaczęła kręcić sobie palcem loki. Cóż, się nie dziwię, że na nią zerka. W końcu chyba pierwszy raz nie demaskuje się wśród ludzi. Pewnie czuje się nieswojo.

- Tak, bo wiesz... - Cholera! Z jakiej to ja przyczyny miałam go zawołać? - No bo... Chciałam się upewnić, że nikomu o tym nie piśniesz słówka.

- Jasne - wzruszył ramionami i schował ręce w kieszeni. W końcu spojrzał na mnie - Nie powiem nikomu. Poza tym dobrze, że mnie zawołałaś, bo Georgia ma do Ciebie sprawę.

- Georgia? - zdziwiłam się.

- No ta chłopczyca, co ślini się do Thomasa - uśmiechnął się lekko. Kiwnęłam głową na znak, że już wiem - No to chciała, abyś wzięła dziś jej połowę listy. Nie ma za dużo. Wie, że chciałabyś teraz odpocząć i się przygotować, ale inni mają masę roboty, a ona musi jakieś formalności uzupełnić w biurze i się nie wyrobi.

- Nie ma sprawy, z chęcią wezmę - wstałam i podeszłam do niego. Zwizuwalizował sobie kartkę i długopis. Wskazał miejsce, gdzie mam podpisać i znowu zaczął przyglądać się Fiss. Przyjaciółka się zarumieniła i spuściła wzrok. Podpisałam i oddałam mu wszystko, a on wręczył mi listę.

- No to chyba na tyle - wzruszył ramionami.

- Fiss - odwróciłam się w stronę przyjaciółki a ona uniosła głowę - Nie obrazisz się, jak zniknę na jakiś czas?

- Spokojnie - powiedziała ochryple. Odchrząknęła i się uśmiechnęła.

- Masz na coś ochotę? Pizza, kebab...

- Zamówię sobie pizze. Mam siano - w odpowiedzi się zaśmiałam i zwizualizowałam sobie na dłoni dużą pizze Capriciosse, bo tylko taką ona je - O kurwa - wymknęło jej się.

- Pamiętaj, że nie trzeba marnować kasy - położyłam pudełko na łóżku i pocałowałam ją w policzek.

- Dzięki ? - uśmiechnęła się lekko trochę zdziwiona.

- No to niedługo będę, lecę - Zwizualizowałam sobie jeszcze białą, powiewną sukienkę na sobie do kolan i do tego białą torebkę ze złotym łańcuszkiem i buty na obcasie.

- Idę z Tobą - oznajmił Dorian i zniknął razem ze mną. Dorian ze mną? Od kiedy?



__________________________________________________________
Może ten rozdział jest nudny, ale wiecie.. Nie zawsze musi być akcja :D
Zapraszam do obserwowania i komentowania :)
Komentarze motywują ;)

Zapraszam na mojego nowego bloga, który ma już nie tylko prolog, ale także 1 rozdział :)
Obserwujcie, komentujcie, polecajcie.
drzwi-przeznaczenia.blogspot.com